Početak terapije

Terapija započinje odlukom i priznanjem sebi da nešto ne valja u našem životu i da to želimo poporaviti. Na prvom susretu vrši se inicijalna procena, gde terapeut i klijent dogovaraju o ciljevima terapije. Klijent se najpre složi sa početnim uslovima (npr redovan dolazak, cena i dr.) i da je spreman da učestvuje u procesu rada na sebi i promene.
Ovo takođe znači da su se klijent i terapeut složili da međusobno sarađuju, verujući da oboje imaju dobre namere. Klijent veruje da je osnovna namera terapeuta da radi u njegovom najboljem interesu. Terapeut veruje da klijent u osnovi radi najbolje što može kako bi sebi pomogao u ovom zajedničkom poduhvatu.
Tokom terapije u klijent je potpuno zaštićen, jer podaci sa psihoterapijske seanse strogo ostaju u potpunoj poverljivosti odnosa između klijenta i psihoterapeuta i ne iznose se nikada drugim licima.

Istraživanje u terapiji

Dobar terapeut ima duboko interesovanje za klijenta kao osobu, i sa velikom zainteresovanošću traga za autentičnom istinom koja je u srži klijenta, kakav je klijentov unutrašnji svet. Psihoterapijsko putovanje je zapravo putovanje otkrivanja autentičnog sebe. Na celom tom putovanju u toku terapije, ogromnu važnost ima terapijski odnos koji se kreira između terapeuta i klijenta i koji je od presudne važnosti za tok i uspešnost psihoterapije. Istraživanja pokazuju da je odnos između terapeuta i klijenta najvažniji faktor uspešnog terapijskog ishoda, Zato je najbolji terapeut onaj koga birate prema svom senzibilitetu i po tome koliko vam energija terapeuta odgovara. Kada znamo koliko mnogo naših problema dolazi od ranog perioda u našim odnosima, razumno je pretpostaviti da se isceljenje takođe može pronaći u odnosu. Taj odnos kreiraju u sada i ovde terapeut i klijent, i klijent ukoliko je podržan može poverovati u "drugu šansu".

Terapijski tok

Jedna od važnih osobina terapeuta je sposobnost da vidi osobu iza njenih odbrambenih mehanizama, kao i njen potencijal—buduću osobu koja tek bi trebalo da nastane tokom terapijskog procesa. Tokom ovog procesa, klijent će se suočiti sa svojim strahovima, bolnim prošlim iskustvima. Najbolji način da formiramo zdravije i sigurnije vezivanje jeste da razumemo našu životnu priču, da osetimo njen bol u potpunosti i da u njemu vidimo smisao, jer je to proces razumevanja sebe, kao i davanja značenja svemu tome, a to predtavlja jedan od velikih darova terapijskog procesa.
Kada terapeut reaguje na nekog na drugačiji način od onog na koji je ta osoba navikla, sa osetljivošću i promišljanjem, ta osoba može da formira nove stilove afektivnog vezivanja. Stvaranje sigurnog afektivnog vezivanja za terapeuta, pokazalo se, značajno smanjuje klijentovu psihološku patnju.

Doživljavajući sigurno afektivno vezivanje u odnosu sa terapeutom, osoba se oseća dovoljno sigurno kako bi rešila neke stare traume i razvila nove načine da bude u odnosu sa drugima. Zbog toga je veoma važno uspostaviti poverenje u terapijskom odnosu kako bi se došlo do uspešnih ishoda u psihoterapiji.

Na ovom zajedničkom tlu poverenja, osoba koja je na terapiji može da na siguran način otkrije pravog sebe. Kako postepeno “ljušti” slojeve svojih odbrambenih mehanizama, ona može da počne da prepoznaje sopstvene želje i potrebe, ono što želi da promeni  i usmeri se na odluku  kako želi  u budućnosti.

Kada je kraj terapije?

Jedan od najširih ciljeva psihoterapije je ustvari afirmacija autonomije klijenta, i to je primarni cilj psihoterapije. Tom cilju, streme, svi terapijski pravci i svi terapeuti u svom radu. To znači da klijenti postanu nezavistani od nas u svom funkcionisanju, to je generalni cilj. U nekim klasičnim i originalnim delima Geštalt terapije, u početku osnovni cilj Geštalt terapije je svesnost, znači postizanje svesnosti. To značu da je cilj terapije da klijent postane svestan sebe, sopstvenih procesa. Znači da kada kažemo da svesnost cilj, onda je vrlo bitno da znamo koju vrstu svesnosti naš
klijent treba da savlada, da bi smo rekli da je dostignut naš glavni cilj, a to je veština pažnje.

I možda je to da kažem jedan od najvećih izazova našeg rada, a to je pažnja.

Ona omogućava, da je klijent prepozna, da on postaje vešt i obučen u prepoznavanju fiksiranih, automatskih i repetitivnih šema svog ponašanja. On ih prepoznaje i dovodi u fokus kad je to potrebno. Sada klijent sam prepoznaje šeme ponašanja, da može da ih dovede u fokus i da njima raspolaže. Ne govorimo o tome da se fiksirane šeme ponašanja brišu i nestaju. One retko nestaju. One idu u pozadinu, postaju fleksibilnije, postaju podložne našoj reorganizaciji i tada sledeći deo, jeste sposobnost klijenta da ima svest o tome, kako se u određenim situacijama ponaša. Znači suština je da kada klijent ovlada ovim veštinama relacionom svesnošću i prepoznavanju šema ponašanja, onda to je sledeća veština i disciplina, onemogućeno je klijentu da povrati slobodu izbora, svesnost izbora i da vrati sebi odgovornost za posledice takvih izbora.

Kada klijent savlada ovih nekoliko veština, a savlada ih kroz rad na svojim temama i kroz kontakt sa terapeutom, kada terapeuta i ono što se događa u terapijskoj seansi nosi sa sobom i kada može da ga uključi u unutrašnje dijaloge, dok se kreće kroz svakodnevno iskustvo, tada kažemo da mi klijentu nismo potrebni.